- débander2
- v.tr. (de dé- et bande) 1. ост. разпръсквам, разбърквам, внасям безредие (в група, войска); 2. se débander2 разпръсквам се, разбягвам се; en se débandant безразборно, разпръснато, безредно.
Dictionnaire français-bulgare. 2014.
Dictionnaire français-bulgare. 2014.
débander — 1. débander [ debɑ̃de ] v. <conjug. : 1> • fin XIIe; de dé et bander; cf. 1. bande 1 ♦ V. tr. Ôter la bande de. On lui débanda les yeux. 2 ♦ Pronom. Se relâcher, se détendre. Son arc s est débandé. 3 ♦ V. intr. (1690) Fam. Cesser de bander … Encyclopédie Universelle
débandade — [ debɑ̃dad ] n. f. • 1559; de 2. débander; d apr. it. sbandata 1 ♦ (Personnes) Fait de se disperser rapidement et en tout sens. ⇒ débâcle, déroute, dispersion, fuite, 1. retraite, ruée. « ce fut une débandade folle avec des cris et des rires »… … Encyclopédie Universelle
débandé — débandé, ée 1. (dé ban dé, dée) part. passé de débander1. 1° À qui on a ôté un bandeau. Le parlementaire ayant été débandé. 2° Qui n est plus bandé ou tendu. L arc étant débandé. débandé, ée 2. (dé ban dé, dée) part. passé de débander2. Qui a … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré